Mojito hier, mojito daar...mojito overal

Buenos dias señores y señoras,

De reden dat ik eindelijk wat tijd heb gevonden om het één en ander neer te typen is dat we vastzitten in Havana. We moesten vandaag normaal richting Mexico (Cancun) vliegen en Cuba voorgoed (voor deze reis dan toch) achter ons laten. Het lot besliste daar echter anders over, oftewel ‘stakingen da kennen ze hier ook al verdorie!!!’ Na drie uur in een obscuur gangetje in de luchthaven van Havana gewacht te hebben in een steeds langer wordende rij van misnoegde reizigers (sommigen stonden er al van vijf uur ’s morgens) voor het verstopte kantoortje van Mexicana, waaruit geen uitleg los te krijgen was, kwam het hoge woord er eindelijk uit. Er was een staking en we zouden vandaag niet vertrekken…en morgen waarschijnlijk ook niet….’Kunnen ze dat dan niet meteen zeggen????’ Voor ons geen probleem, zolang jullie maar betalen, dachten wij. Dat deden ze dan ook. Hier zit ik nu dus in een sjiek hotel achter de laptop. De afgelopen twee weken zijn heel druk geweest, wat niet wil zeggen minder leuk, maar geen dood momentje te bespeuren om een tekstje te plaatsen op ‘den blog’. Ik kreeg zowaar al naar mijn voeten! Niet van Birger echter, want die vindt het maar niks dat ik de laptop ‘inpalm’ om, naar zijn zin, en er zullen nog wel mensen zijn die zijn mening delen, veeeeel te lange teksten te typen…haha!! Tja ik ben nu eenmaal een babbelkous… Soit, zal ik deze keer een KORTE samenvatting geven van de afgelopen twee weken (Birger ligt hier toch te slapen, dus klagen kan hij niet, HA!)
Na teruggevlogen te zijn vanuit Parijs (BTW in de bult van de Jumbo Jet met gratis champagne en een driegangenmenuutje omdat de vlucht volzat) aangekomen in Havana en meteen een taxi ingesprongen to the rescue van Marc en Carine (de ouders van Birger). We hadden vanuit België een casa particular gereserveerd, maar NATUUUUUURLIJK hadden ze daar zogezegd niets van gehoord ginder. Gelukkig heeft Marc in een ver Columbiaans verleden meer Spaans opgepikt dan hij nu wil geloven en kent Carine genoeg Spaans om een ‘cerveza’ te kunnen bestellen. Toen we eindelijk aankwamen in de desbetreffende casa waren ze dan ook ver van ongelukkig. Het ‘liegebeest’ van dienst bracht ons naar een casa van een vriend waarvan algauw bleek dat die illegaal verhuurde en ook nog eens meer dan de volle pot vroeg. Dat verklaarde dus die aangenomen reservatie in een volzet huis: de buur zonder vergunning toch aan klanten helpen. Zijn uitleg: ‘En Cuba hay cosas que son legal y cosas que son menos legal….’ tja wat zeg je daarop eh? Een presentje op zijn te hoge prijs zat er niet in, want hij had het geld nodig om een verhuurvergunning te kunnen kopen…ironisch, toch? Zo werkt Cuba nu eenmaal, en het werkt nog steeds…. We lieten het onderhandelen dan maar voor wat het was en besloten een stukje Havana te verkennen, oftwel: op zoek naar de eerste mojito in een reeks van velen, ALLEMAAL verdiend! Na een mooie wandeling en menig mojito’tje met een tevreden gevoel (doch misschien een iets te volle blaas) huiswaarts gekeerd. De volgende dag werden er veel mojito’s verdiend. Een heus stukje Havana gezien dat wij (ik en Birger) nog niet gedaan hadden, geleid door Marc en Carine die groeven in hun herinneringen om ons te voeden met anekdotes die hun gids hun vier jaar eerder vertelde. Al waren die misschien niet altijd even waarachtig :o) Echt wel een prachtige stad Havana. Toch weer helemaal anders als alle andere steden die ik al gezien heb, maar ja elke stad heeft natuurlijk een unieke ziel, die van Havana is warm, lawaaierig, vrolijk en kleurrijk. Wat mij heel erg opviel was het contrast met de andere steden in Cuba, waar je vaak prachtige koloniale huizen in verval ziet, ten prooi aan de tand des tijds en geen fondsen om er iets aan te doen. De hele wijk ‘Havana Viega’ echter is uitgeroepen tot UNESCO werelderfgoed, wat de gebouwen, van deze wijk althans, gered heeft. Wanneer ik in deze gerenoveerde wijk rondwandelde had ik soms het gevoel even terug in Sevilla te zijn, wat niet onlogisch is natuurlijk. We werden er ook even aan herinnerd welk genie Leonardo Da Vinci niet moet geweest zijn. Enkel met een verstelbare spiegel en lens konden we vanuit een ‘camera obscura’ de hele stad rondspieden op groot scherm, LIVE!!!WAW! Geweldig effect (én geweldige billen! ;o). Na een vermoeiende dag van wandelen, bezichtigen, nog eens wandelen, museo de la revolución, een lekkere middagsnack én een vruchtbaar marktje (ik kocht hier een schilderij’tje) hadden we toch weer een mojito verdiend. Dit met op de achtergrond een gitaar, een kalebas en een mooie stem en we waren weer gelukkig. Al moesten we onze lach inhouden voor de dame die een centje wou meepikken en haar ‘danskunsten’ wellustig tentoonspreidde op de noten van de ‘chan chan’ (ken je hem nu ondertussen al Carine?). Ik denk dat ze beter bij het rollen van sigaren was gebleven, maar dat is dan míjn mening. ’s Avonds ontdekten we een pareltje van een restaurant op het dak van een ‘school voor toerisme’. We moesten het echter houden bij ons aperitiefje boven, want het was (jaja jullie lezen het goed) een beetje te frisjes om boven te eten (toch voor één keer niet volhard in de boosheid, hehe). Heerlijk gegeten en gedronken (voor de eerste keer in Cuba wijn gedronken, daar dit normaal boven onze stand was, maar ja, we verkeerden nu dan ook in goed gezelschap) en weer verwend door orkestje dat speciaal voor ons en één andere tafel speelde. Het spreekt vanzelf dat er die nacht lekker gesnurkt werd. Dit weerhield ons er niet van om weer redelijk vroeg uit te veren te zijn op weg naar ‘Castillo del (ikweetnietmeer)’. Met een veerboot het water overgezet voor twee keer niks (ga waar de Cubaan gaat en uw portefeuille gaat open met mondjesmaat) en aan de overkant aan de klim naar het kasteel begonnen. Elke avond om negen uur wordt er vanaf hier nog een kanonschot afgevuurd om het sluiten van de stadspoorten aan te kondigen (nu symbolisch). Hier werden weer heel wat punten verdiend, want wat een trappen en daken en nog eens trappen en nog wat daken, maar wel een prachtig zicht over de stad en op de andere castillo. Ze werden oorspronkelijk gebouwd, net als het castillo dat we bezochten in Santiago de Cuba (zie foto’s Santiago), om de stad te verdedigen tegen piraten. Hoe cool is dat niet? Alle verhalen die ik als kind las over piraten en de films en tekenfilms die we erover zagen, kwamen hier terug tot leven. Vooral in het Castillo van Santiago de Cuba had ik dat gevoel heel erg. Waarschijnlijk omdat diep onder de met kanonnen uitgeruste kantelen de woeste (Noël was in de buurt) Caribische Zee tegen de grondvesten beukte, waardoor de golven metershoog opspatten….prachtig gewoon! Terug naar Havana nu. Na een vruchtensapje (of was het wederom een mojito?) terug richting veerboot gewandeld en dan toch maar eerst een snackje genuttigd. En dan konden we er weer tegen voor een halve dag! Of toch niet? ‘Havana Club Museo del Ron’ dat had onze aandacht meteen. De inkom bleek echter een beetje belachelijk. Wij hebben dan heeeeel onfatsoenlijk, en er voelt zich nog altijd iemand schuldig denk ik, met een groep mee naar binnen gewandeld. Een welopgevoede jongen betaalde echter wel, toch nog een beetje fatsoen die Belgen. Mooi museum, maquette van een rumfabriek, goeie uitleg (al was die dan wel in het Spaans…por supuesto!) en een gratis (en voor ons dan ECHT gratis proevertje, oei oei oei nog meer schuldgevoel, al ging het goed naar binnen!). Terug buiten zagen we daar dan toch wel de natte droom van de tyyyypische toerist voor onze lens opdoemen….een paardenkoets!!!! Toch maar gezwicht voor het plaatje en misschien ook wel voor de pijnlijke benen en voeten. Weer een stuk Havana gezien dat voor ons vieren nog ‘unexplored’ was, tot en met het kerkhof waar ons enkele mythes werden verteld over enkele bewoners van het kerkhof waaruit we dan mochten kiezen welke tombe we wilden bezichtigen (allemaal zou te veel tijd nemen, het kerkhof was dan ook 4 km² groot). John Lennon was ook van de partij, niet op het kerkhof, maar op een bankje in een park. De plaza de la Revolución toch maar eens van dichtbij bekeken en de oude rijkeluiswijken doorgereden waar vroeger de Cubanen met geld woonden die nu vanuit Miami aan ‘anticastrisme’ doen. Na dit tochtje toch weer dorstig genoeg om ons aan een terrasje te wagen, en daarna nog één (naast zulk romantisch gefezel en tonggedraai dat we bijna meenden op verborgen camera te zijn). ’s Avonds wederom heerlijk gegeten in een Spaans restaurant waar flamenco gedanst werd. Dat kon ik nu toch echt niet missen. Mooie flamencodans, mooie flamencomuziek, maar de intermezzo’s van een welgemeende Deep Purple waren voor mij toch niet erg geslaagd! Nog even beter luisteren mannen, en vooral oefenen… Met een volle maag toch nog eens de jacht op een meter bier ingezet en na het nodige geduld was hij verrassend snel leeg…hihi… Daar we nog steeds geen huurauto hadden vast kunnen krijgen de volgende dag dan maar met een taxi richting Viñales getrokken. Dit was de eerste paar honderd kilometer geen enkel probleem, eens van de autostrade af echter waren er wel HEEL veel putten in de weg en wel HEEL veel bochten. Er moest dus een pauze genomen worden, wou de chauffeur niet getrakteerd worden op een niet zo smakelijke douche. Desondanks goed aangekomen in het verrassend kleine en achteraf gezien bijna pitoreske Viñales. Bijna meteen een casa gevonden met twee kamers en ons dus gezapig in de vier schommelstoelen in het voorhofje gezet met een vers geperst sinaasappelsapje. Gaan horen voor een auto en mij laten zweren (oh ja want ik ken de Cubaanse beloftes al veeeel te goed, wat later nog eens bewezen werd) dat we de volgende dag een auto zouden hebben. Een prachtige botanische tuin bezocht en dan uit de vele mogelijke excursies er eentje gekozen richting ‘La Cueva de San Tomás’, naar een grot dus. Carine wou wel meegaan en dan misschien buiten haar boekje lezen terwijl wij ons even speleoloog zouden wanen. Ze was echter dapper en ging de uitdaging aan. Ik denk dat ze er op sommige momenten misschien spijt van heeft gehad (toen we bijvoorbeeld met een touw een slibberige helling moesten afdalen), maar achteraf toch blij was meegegaan te zijn (ah ja want dat waren veeeel verdiende punten). Echt prachtig wat de kelders van de aarde verborgen houden voor het daglicht. Eens je dit gezien hebt zijn verhaaltjes over kleine dwergen- of kabouterhandjes die dit zouden kunnen gemaakt hebben niet meer zo vergezocht. Prachtig al die stalagtieten- en mieten, onderaardse ruimtes en meren en stukken wand die prachtig schitteren wanneer je er een lichtbundel op werpt. EN DAN….de complete STILTE! WAW! Mooi! ’s Avonds lekker gegeten in onze casa en dan met goede hoop op een auto na een spelletje canasta de lakens onder. Om drie uur mochten we de auto ophalen, dus de volgende ochtend gevuld met een prachtige gegidste natuurwandeling. Het landschap rondom Viñales wordt gekarakteriseerd door de ‘mojotes’(die trouwens ook UNESCO werelderfgoed zijn (zie foto’s)), de rode aarde, de tabaksplantages en de daarbij horende droogschuren. We wandelden een goed stuk en kregen een bevredigende uitleg van Manuelito, onze gids. We bezochten een klein boerderijtje waar een ‘campesino’ ons voordeed hoe sigaren gerold worden. We kregen een koffie en mochten daarna ook één van zijn rolsels proeven. Niet slecht vonden we, al zijn we alle vier niet-rokers. Deze man kweekte ook kemphanen. De gevechten zijn illegaal, net zoals bij ons, maar worden toch clandestien gehouden, verstopt tussen de mojotes. Weer een manier om wat extra bij te verdienen naast het nogal schrale maandloon, niet enkel voor de kwekers, maar ook voor de venters die op deze ‘tornooien’ tevens illegaal hun lekkers voor een duurdere prijs van de hand doen. Terug aangekomen in het stadje toch al eens gaan vragen naar de auto. Neen, het was nog geen drie uur, ik moest wachten tot dan. Ons dan maar op een verdiend terrasje getrakteerd. Maar wat had je gedacht? Een auto om drie uur? NOPE! Ze hadden hem verkeerde informatie gegeven, en het speet hem toch zo zeer, maar geen auto dus. (In Viñales zagen we trouwens bijna meer toeristen lopen als Cubanen, en daar het zo klein is, rijden er geen bussen dus zijn alle auto’s steeds verhuurd). Hij durfde na mijn betoog over dat hij het gezworen had natuurlijk niet meer beloven (maar wel zeggen) dat er de volgende dag of die avond nog wel een auto zou zijn voor ons. Een beetje schuldgevoel kweken bij zo’n man kan natuurlijk geen kwaad, dus zorgde ik dat ik hierin voldoende voorzien had. Nu konden we alleen maar hopen. Geen auto dus om naar de Paladar (soort restaurant, maar huiselijker) te rijden waar we die avond wilden gaan eten. We werden echter aangesproken door een man op straat die vroeg of we geen paladar zochten (die kom je geregeld tegen, dit zijn mensen die geen vergunning hebben en dus op straat mensen proberen te ronselen). Deze keer reageerden we dus niet met ‘no, no gracias señor’. Hij had een auto dus we konden meerijden. Toen we echter bij de auto aankwamen, was er nog een tweede man, just ‘50 cent’, voor degenen die hem kennen, inclusief gouden kettingen. Ik vond dat toch al wat minder tof, en Carine al helemaal niet denkik. Ons dan toch maar in die auto gepropt (goed wetende dat je dit in een ander land NIET moet proberen, want dan ben je ALLES, inclusief je onderbroek, kwijt. Hier is de controle echter te groot voor misdrijven van die schaal. Opeengepropt is eigenlijk nog een mooi woord van hoe we in die auto zaten. Ik vertrouwde het toch niet meer helemaal, en vroeg telkens ‘is het nog ver’? ‘is het nog ver?’ en elke keer: ‘jaja we zijn er bijna’. Maar nu reed hij toch echt een donkere heuvel op en ik begon meer en meer te wensen dat we niet ingestapt waren en ik voelde goed dat Carine dezelfde ‘vrouwelijke’ intuitie had (of die juist was laat ik in het midden). Ik zei dus uiteindelijk van toch maar te stoppen en dat we wel te voet verder zouden gaan. Toen hij dit niet meteen deed, kwam er een zeker acteertalent naar boven bij Carine: ‘COULD YOU PLEAASE STOP THE CAR, I’M SICK!!!!’ En ze deed het zo overtuigend dat ik er bijna zelf ingetrapt was! Hahaha! Het bleken achteraf helemaal ook geen schelmen te zijn en we hebben heerlijk gegeten en die mannen bleven zich maar verontschuldigen bij Carine en of het nu echt wel beter ging? Haha! Ocharme de loebassen, hadden we ons toch even te ver laten varen. Maar ja voor hetzelfde geld….Je weet maar nooit!
Je gelooft het nooit, maar de volgende dag hadden we onze auto!!!!We hebben de daarop volgende drie dagen met ons auto’tje dan ook tabaksplantages bezocht, een cubaanse pizza of twee gegeten, een krokodillenkwekerij bezocht, op playa del Bailen gewandeld, prachtige landschappen gezien, veel schurfterige honden ontweken, een zogezegde prehistorische rotsschildering gezien (oprdachtgever = Fidel), veel kwakkelige bruggetjes overgereden en dus veel mojitos verdiend, een prachtige cayo bezocht en bezwommen, een salsaavond meegemaakt, gezwommen in een riviertje met wat zatte cubanen, NOG een botanische tuin bezocht, een kolibrie gezien, geen mirador gezien, veel prachtige zonsondergangen gezien, een platte band gereden, een platte band vervangen….en veel mojitos gedronken! Het was een prachtige week in Piñar del Rio en Havana, maar dan was het nu toch tijd voor de welverdiende rust waar Marc en Carine eigenlijk voor gekomen waren en waar wij dan graag van meegenoten. Een prachtig all inn hotel in een stukje Cuba dat eigenlijk geen Cuba is. Niets doet hier nog denken aan de socialistische slogans en de torenhoge afbeeldingen van een eens onbekende Argentijn. Dit had ik nog nooit gezien, zoveel luxe bijeen. Had je zin in een glaasje champagne? Overal langs de paden stonden hutjes met verse gekoelde flessen. Drie restaurants een buffet een strandrestaurant en –bar een zwembadbar…ge kunt het u niet inbeelden! Alles inbegrepen! Bijhalve het internet dan, dat was duur en nog tergend veel langzamer dan in de Etecsa kantoren waar wij voorheen internetten. Dat lieten we ons echter niet aan ons hartje komen, maar dus geen nieuws voor jullie, maar dat heb ik hier dan wel weer goedgemaakt denk ik….Kort is het toch weer niet geworden nee, ik moet het toegeven. Na hier dus getrakteerd geweest te zijn op een week paradijs was het afkicken geblazen, terug naar een beperkt budget! Onze zakken goed volgeladen aan het ontbijtbuffet en vertrokken richting luchthaven van Havana. En dat brengt mij dan terug bij het begin van ons verhaal.
Ondertussen zijn we aangekomen in Cancun en hier typ ik deze tekst af. We zijn al blij dat we tot hier geraakt zijn, want het was de akeligste vlucht ooit. De motoren maakten vreselijke geluiden (soms stopten ze zelfs precies ineens (remember Vlien en Nick Turkije?) en bij het opstijgen en dalen kwam er precies rook (het was condens) de cabine binnen (zie foto). Niet erg moeilijk om dan een worst case scenario in je hoofd te vormen. Maar ja, eind goed al goed. We zitten hier dus nu in een hostel en het internet is hier gratis EN op normale snelheid, daar zullen we dus is GOED van profiteren. Eén nachtje hier en morgenvroeg richting Tulum. Een Mayasite gelegen aan de azuurblauwe Caribische Zee. Je moet maar eens googelen, wij vinden het alvast prachtig. Hopelijk is het in het origineel even mooi!

Tot binnenkort hopelijk!
Dikke kussen allemaal en nog eens merci voor de steunfondsjes, ze komen goed van pas!

Fie en Birgie