Kerst, oud, nieuw en een vulkaan of vier

Ik ga beginnen met iedereen een heel gelukkig Nieuwjaar te wensen en dat al jullie dromen ook mogen uitkomen ;op!!!!!

(Onze verdere reisroute staat op het kaartje in het blauw gekleurd, door erop te klikken kan je het vergroten)

Ik moet de draad terug oppikken in Flores vanwaar we terug zouden vertrekken naar Mexico. We namen voor de eerste keer de ‘chicken bus’ oftewel kiekebus. Waarom deze bussen zo genoemd worden weet ik niet, maar ik veronderstel dat het iets te maken heeft met kiekens op een stok of misschien zelfs met legbatterijen…er wordt namelijk gepropt tot er zelfs geen vlieg meer bij kan! Het zijn de typische oude Amerikaans ‘School busses’ die hier volgens de Guatemalteekse gewoonte hun saaie oranje kleur inwisselen voor alle kleuren van de regenboog en zo dus omgedoopt worden tot chicken bus. Het is de goedkoopste manier van reizen en voor ons dus ideaal…We zaten als enige toeristen op de bus van Flores naar La teknica en staken bijgevolg als twee grote loebassen boven al die kleine mensjes uit. De mensen zijn hier supervriendelijk en we hebben ons nog geen moment onveilig gevoeld. Het enige minpunt is wel dat we een beetje ongerust waren dat onze bagage uit de kofferruimte genomen zou worden, omdat we dat niet echt in ‘t oog konden houden. De ‘conducteurs’ van die bussen blijken echter heel goed te onthouden wat van wie is en tot nu toe hebben we dus nog geen problemen van die aard gehad(in Mexico waren we nog zo moedig van elke keer onze rugzakken vast te binden aan de kofferruimte, maar dat hebben we ondertussen ook al opgegeven). We stapten dus niet af in Bethel maar reden verder naar La teknica om daar de natuurlijke grens tussen Guatemala en Mexico over te steken per ‘lancha’, oftwel een uit de kluiten gewassen kano. Na de oversteek meteen terug de boot op om weer maar eens een Maya site te bezoeken. Deze keer met een wederom onuitspreekbare (maar we worden er goed in) naam: Yaxchilan. Deze was enkel te bereiken via boot en helemaal ingesloten door jungle. We deelden een bootje met een ouder Canadees koppel en Thomas, een uit Arizona naar Mexico geëmigreerde Amerikaan. Hij sprak Spaans, maar met een ongelofelijk Amerikaans accent (poowdeejmos towmajr uwna lawncha chwuntosj)…en dan maar afgeven op de ‘gringos’ toch wel een beetje een raar effect. Het was wederom een prachtige site, al was het deze keer toch wel echt de omringende natuur die ons het meest kon boeien. Toekans, parasolmieren, sprinkhanen, krokodillen, leguanen, oeroude bomen met gigantische plankwortels, een nog gigantischere vieze scorpioenspin (zie foto die ik zonder twijfel niet getrokken heb) en tot onze grote verrukking een familie lunchende black howlers (zwarte brulapen). Ik was dan weer wél de persoon die hier de de vlijtige toerist uithing en tot Birgers grote irritatie een slordige 250 foto’s van de apen trok, haha! Maar maak jullie geen zorgen, ik heb er maar een tiental geselecteerd voor de blog en achteraf een 150 tal toch maar gewist ;o) Thomas woonde in San Cristobal de las Casas en nodigde ons uit op een kerstfeestje bij een vriendin van hem. Na afscheid genomen te hebben namen we de bus richting Palenque, JEP alweer een ruïne. We kregen van de Canadezen nog de tip naar ‘Jungle Palace’ te zoeken, een huttencomplex-hostel vlakbij de ruïnes. We volgden hun wijze grijze raad op en werden niet ontgoocheld. Een tot de verbeelding sprekende verzameling van junglehutjes gelokaliseerd aan een kabbelend riviertje met een aantal gezellige restaurantjes en de bijhorende buitenlandse hippies die hun kost hier verdienen met het verkopen van juweeltjes aan het driedubbele van de prijs waaraan de autochtonen ze aanbieden. Hier weer maar eens lekker gegeten (fajitas, njammie!) en daarna lekker vermoeid onder ons muskietennet gekropen en zalig in slaap gevallen met op de achtergrond de vele ondefinieerbare junglegeluiden. De volgende dag niet vroeg eruit, maar eens lekker uitgeslapen (ik dacht dat even dat ik het verleerd was), maar pas op uitslapen betekent hier om tien uur eruit hoor… Het stadje zelf bezocht, en geïnformeerd naar de vertrekuren van de bussen richting San Cristobal, waar we kerst zouden vieren. In de namiddag de ‘entrada’ betaald van de zoveelste site en ons schrap gezet voor de beklimming van weer maar eens een aantal piramides…SJOEF! Ik dacht even dat ik het beu zou zijn, al die oude stenen, maar toen ik binnenwandelde was ik toch weer meteen verkocht. Prachtige site omringd door mistwouden en de bijhorende junglegeluiden. De black howler liet zich ons hele bezoek door horen, maar we kregen er deze keer geen te zien… Op de top van één van de vele piramides maakten we onszelf een lekkere snack en vroegen ons af hoelang iemand in godsnaam aan 1 stuk door kan "yoga-en". Op de piramide tegenover ons stond er namelijk al sinds onze aankomst op de site een hippie-meisje de groet aan de zon te brengen en weet ik wat nog allemaal meer. Na een aantal uur te voet teruggekeerd richting Jungle Palace en op de weg een paar zotte Fransmannen gepasseerd die koste wat kost een vrucht uit een boom wilden plukken (zie foto). Weer maar eens heerlijk gegeten (dat zal mij nooit gaan vervelen) met een live bandje op de achtergrond. Op de voorgrond begon onze hippie-yoga-vriendin, die we herkenden omdat we er tenslotte heel onze lunchpauze op hadden zitten staren, een vrolijke, fladderende huppeldepuppeldans uit te voeren. Je zou bijna vergeten dat er ook nog miserie is in de wereld (o: Na een aantal pintjes onze hut terug in en volgende dag dus de bustrip richting San Cristobal. Het chicken bus systeem bestaat hier niet, maar je hebt ongelofelijk veel verschillende maatschappijen en we betaalden 4 keer minder als de eerste klas bussen, maar kregen toch een superdeluxebus met twee nieuwe films (in het Engels dan nog wel), waardoor de zes uur rijden voorbij waren voor we het wisten.


Mexico, 22/12/2007, 2341 km afgelegd
Taal: Spaans en Maya dialecten
Inwoners: 107 miljoen
Oppervlakte: 1.9 miljoen km²


Aangekomen in San Cristobal richting Hostal del Mundo en daarna een eerste blik op onze kerstbestemming. Heel gezellig koloniaal bergstadje (2163 m) met talrijke kleurrijke huisjes, een prachtige geel-rode kathedraal en overvloedig veel kerstversiering. YES! We waren hierheen gekomen om Kerst toch een beetje in een traditionele sfeer te kunnen vieren, wat voor ons wil zeggen: niet op een strand naast een versierde palmboom. We kregen hier dan ook exact wat we zochten. Overal stonden opblaasbare kerstmannen, arrensleeen en sneeumannetjes, terwijl de mensen hier waarschijnlijk nog nooit echt sneeuw gezien hebben en 's avonds was alles versierd met sfeervolle kerstverlichting. In de dag was het hier weliswaar warmer als menig Belgische zomerdag, maar ’s nachts koelde het hier algauw af tot 5 ° C….brrrrrrrrrr KOUD! We moesten toch effie terug acclimatiseren en meteen afdingen op een aantal winterattributen op de kleurrijke marktjes waar kleine indianenvrouwtjes in traditionele kledij (en met vieze voeten, zie foto) poncho’s, sjaals, hoedjes, mutsen, handschoentjes en nog veel meer moois te koop aanboden. Je ziet hier kleine meisjes van misschien nog geen zes jaar met een draagzak op hun rug waarin een jonger broertje of zusje een dutje doet. Superschattig, maar soms ook wel een beetje zielig. We werden ook voortdurend aangeklampt door Mayameisjes en –vrouwtjes die armbandjes en riemen wilden verkopen en deden twee kleine meisjes dan ook een plezier, dachten we, door van elk meisje vijf armbandjes te kopen… Nu hadden ze echter geld geroken en ze lieten ons niet meer met rust. Door hun aanwezigheid aan ons terrastafeltje roken andere meisjes ook prooi en algauw waren we omringd door een horde meisjes die allemaal door elkaar…’compralo, compralo, compralo’ opdreunden…redelijk intimiderend, maar we hebben niet toegegeven! (o: In de hoofdstraat zagen we reclame voor het theaterstuk ‘Palenque Rojo’. Een stuk over de geschiedenis van Palenque, gesproken in Maya taal. Er was die avond een voorstelling en we besloten tot mijn grote blijdschap kaartjes te kopen voor die avond…Joepieee, naar het toneel! Na een geslaagd doch goedkoop pre-kerstavond-dineetje dus richting theaterzaal. We hadden de goedkoopste plaatsen gekocht dus zaten redelijk ver vanachter, maar dit was niet zo erg want de acteurs gebruikten de hele zaal als podium. Als echte indianen sprongen ze van balustrades en slingerden ze aan lianen uit den decor begeleid door live tromgeroffel en andere indianeninstrumenten. De kostuums waren gewoonweg prachtig. Onze bezoeken aan de vele Maya sites kregen voor mij deze avond zoveel meer diepgang. De impressionante hoofdtooien in de vorm van dierengezichten, versierd met ontelbare kleurrijke veren en rammelende kralen gaven mij even het gevoel dat ik in een teletijdsmachine gestapt was en even kon meekijken hoe de machtige Maya’s vroeger hun steden moeten gezien hebben. Majestueuze steden vol goddelijke verschijningen en kleurrijke piramides waar de hoop grijze stenen van het heden nog maar een flauwe afspiegeling van zijn. Het stuk handelde over de ontvoering en ontsnapping van één van de machtigste koningen van Palenque door krijgers van een andere machtige Maya stad. Op een bepaald moment gaat hij in trance na zelfkastijding en daalt hij af naar de onderwereld waar hij de god van de onderwereld ontmoet. Deze god werd voorgesteld aan de hand van een fantastisch kostuum. Een man in zwarte kleren was met stokken met handen en voeten verbonden met de handen en voeten van een viermeter hoog kostuum van een geraamte, op zijn hoofd droeg hij de romp van het skelet. Door met zijn handen, voeten en hoofd te bewegen bewoog het skelet zoals een echte persoon…ik vond dit een ongelofelijk theaterattribuut. Ook de dierenkostuums van krokodillen, jaguars, vogels en everzwijnen waren super realistisch en de acteurs hadden de dieren duidelijk goed bestudeerd, want ze bewogen en reageerden net zoals het dier dat ze uitbeeldden. Ik vond het echt elke peso waard. Ik zou het jullie aanraden, maar de afstand is misschien toch wat groot :o) De volgende dag was kerstavond en we belden onze vriend Thomas op om te horen of we nog steeds welkom waren. Het feestje bleek echter pas de volgende dag te zijn, op kerstdag dus. De dag doorgebracht met wat cadeautjes te kopen voor elkaar op de gezellige marktjes waar je echt urenlang kan ronddwalen en afwisselend genieten en walgen (afhankelijk van de afdeling) van de mix van geuren en kleuren (zie foto’s kruiden en fruit vs. koeienkop) en tegen vier uur richting hostal gekeerd, waar we even meegenoten van het kerstfeest in Merksem en zelfs meequizzten via de webcam…tof! Die avond op zoek naar een lekker gezellig restaurantje om onze eerste kerstavond ooit alleen door te brengen en ons eens lekker te verwennen op een avond zonder budget. Lang gezocht, maar het was een schot in de roos…Lekkere cocktails (2 voor 1), een heerlijk voorgerechtje (cocktail van scampi’s met mango, avocado, tomaat, kokos, limoen en zelfgemaakte nacho’s) gevolgd door een al even heerlijk hoofdgerecht (visfilet in een spinazieblad met geitenkaas en habanerosaus en repen gebakken tortilla) vergezeld door een lekker Chileens wit wijntje. Buikje vol, baasje blij! We maakten nog een lange wandeling en genoten van de kerstsfeer die in de straten hing en uit de feestelijke huiskamers door de ramen naar buiten straalde en lachten mee met de kindjes die in elke straat aan kleine vuurtjes bommetjes en vuurpijlen afschoten, maar kozen het hazenpad toen ze begonnen vuurpijltjes op ons te richten :o) Kerstdag sliepen we lang uit (toch een beetje te veel gedronken) en hadden we een webcam sessie met Herentals. ’s Avonds waren we te moe en te katerig om naar het kerstfeestje van Thomas te trekken en we lieten de fles schuimwijn, die we voor het feestje gekocht hadden, de volgende morgen achter voor het personeel van het hostel met de boodschap ‘Feliz Navidad’. Onze goede daad voor de dag was weer gesteld. We hadden een shuttle gereserveerd om terug naar Guatemala te reizen, omdat we per bus drie keer zouden moeten overstappen en dit niet zo heel veel goedkoper zou uitkomen. Toch niet zo een goede beslissing, want ook hier werd het gezegde ‘Hoe meer zielen hoe meer vreugd’ met veel plezier nageleefd. We werden opeen gepropt in een minibusje en toen we dachten dat er ECHT niemand meer bij kon, moesten er nog twee Hollanders bij…ASJEMENOU!!! Birger zat niet alleen met zijn knieën bijna tegen zijn kin en tegen de bank voor hem geplet, maar ook nog is met zijn hoofd tegen het plafond. Een chickenbus is er een luxevehikel tegen! Tot onze verbazing moesten we ook drie keer overstappen en de laatste keer zelfs gewoon in een aantal personenwagens, die duidelijk ook op minder volk voorzien waren, plaatsnemen. Och ja, het belangrijkste was dat we tegen drie uur ’s middags (we waren om 7 uur 's morgens vertrokken) EINDELIJK in Quetzaltenango (Xela in de volksmond), ook een koloniaal bergdorpje (2335 m), aankwamen.


Guatemala, 26/12/2007, 2665 km afgelegd
Taal: Spaans en Maya
Munteenheid: Quetzal
Inwoners: 11,2 miljoen
Oppervlakte: 109 000 km²


Hostal Don Diego gelokaliseerd en meteen op zoek naar een kraampje om 't één of 't ander te eten. Spijtig genoeg hadden ze hier niet de maïskolven met mayonaise, kaas en salsa waar ik in Mexico zowat verslaafd aan geraakt was, maar we aten toch lekker ons buikje rond. De volgende dag wilden we de ‘fuentes de georginas’ bezoeken, een aantal natuurlijke warmwaterbaden die tot een 50° C opgewarmd worden door het ontsnappen van warme gassen afkomstig uit het diepste van de aarde. We namen de chickenbus en daarna een truck naar boven. Die laatste rit in de laadbak van de truck was eigenlijk het hoogtepunt van het bezoek. We werden getrakteerd op prachtige vergezichten over de bergachtige mistwouden afgewisseld met lappendekens van akkers die bewerkt werden door vrouwen en kinderen… maar ondertussen vroor onze poep er wel af. Geen nood, aangekomen aan de warmwaterbaden zouden we ze meteen terug kunnen ontdooien. Viel wel een beetje tegen toen we daar aankwamen. We hadden ons vele idyllische natuurlijke warmwaterbadjes op een heuvelrug in het mistwoud ingebeeld, maar kwamen aan in een oord dat eerder leek op een overbevolkte center parcs. Drie kunstmatig gevormde bassins van dampend heet water vol mensen, wel in een mooi omringend landschap al was het aanpalende restaurantje er wat te veel aan. Het was wel een grappig zicht. Al die mensen buiten het water in de dikke mist gehuld in jassen, mutsen en sjaals en dan daarnaast mensen in badpak die zaten te puffen van de hitte. Het was zalig om met ons bevroren lijf in het warme water te stappen, voor Birger veeeeeel te warm, maar ik had het na een tiental minuten toch ook wel gezien….zo verschrikkelijk heet…en ik ben al niet echt een ‘bad’ persoon. De laatste zes jaar misschien twee keer in bad gegaan en dat is waarschijnlijk nog overdreven. Eens uit het water kreeg ik last van een te lage bloeddruk van het plotse temperatuurverschil denk ik (ofwel was het al een voorbode wat later zou komen) en viel ik bijna flauw, dus de pret was er wel af…Na terug bij positieven gekomen te zijn waren we terug twee ijsblokken en besloten we maar te voet naar beneden te gaan om het terug warm te krijgen. Na een halfuur stappen was dit doel bereikt en na bij een aantal holtes stilgestaan te hebben waar je het H2S gas gewoon uit de rotsen zag en vooral rook (geur van rotte eieren of ook wel de geur van een ‘scheetje’ van Birger) sissen en een zoveelste truck ons een taxi aanbood, toch maar toegehapt en terug door het prachtige mysterieuze mistige landschap afgedaald naar de bewoonde (zonnige) wereld. Terug de chicken bus op richting Xela en gaan betalen voor onze trip van die zaterdag. We zouden de vulkaan Tajumulco (4220 m) gaan beklimmen, een niet actieve vulkaan, maar wel de hoogste berg van Midden-Amerika. We zouden een dag klimmen, overnachten op de vulkaan, de volgende ochtend vroeg opstaan voor de zonsopgang en dan terug naar beneden wandelen. We verlekkerden ons al op dit tripje en kuierden de volgende dag dus noodgedwongen nog een dagje extra door Xela, omdat de trips enkel op zaterdag doorgingen. Het lot oftewel één of andere bacterie besliste er echter anders over. Tegen de middag voelde ik mij al niet meer zo goed en na onze proviand voor de vulkaan te beklimmen gekocht te hebben en een heerlijk zelfgemaakt slaatje verorberd te hebben, was het gedaan met de pret. Slaatje er terug uit en dan had mijn maag na vier uur NOG niet door dat er niets meer over was om buiten te gooien. Birger had ook een brubbelbad in zijn buik, maar hield het op een turista, die had dus meer geluk. De hele verdere dag dus in bed gelegen en onze vulkaantrip van de volgende dag op onze pruttelende buik kunnen schrijven. We kregen op de koop toe nog geen 50% van ons geld terug, vijftig euro in de vuilbak! Verdorie! We weten niet waarvan we het gekregen hebben, misschien van één van de kraampjes, maar we eten vaak aan de kraampjes, dus waarschijnlijk gewoon pech gehad. De dag erna nog een dagje uitgeziekt. Gelukkig was er internet in het hostal en hadden we op één van de vele marktjes voor een spotprijs een paar films gekocht waar we nu dus zoet mee waren. De volgende dag was het al 30 december en dus met slappe benen de bus op richting Lago de Atitlan, een meer omringd door bergkammen en vulkanen, waar we oudjaar zouden doorbrengen. Het begon al goed, voor elk dorpje binnen te rijden moest de bus over een aantal ‘snelheidsheuvels’, ik zou ze eerder de naam snelheidsmuren geven, maar kom. We veerden elke keer 30 cm van onze volgepropte bank als we er weer eens eentje passeerden. Op de gewone route was er een vrachtwagen gekanteld, dus moest de bus een alternatieve route nemen. Joepieeee! Geen snelheidsheuvels meer…hmmmm ja maar ‘alternatief’ was dan toch echt wel in de breedste zin van het woord….OH MY GOD! De volgestouwde bus moest zich over een hobbelig stoffig zandpad vol putten en gaten naast meterdiepe afgronden een weg banen naar beneden. We werden als het ware dooreen gerammeld, ironisch genoeg terwijl Elvis Crespo’s ‘Suavementeeee…!’ (= zachtjesaan!) door de boxen schalde. Zelfs de locals waren er duidelijk niet heel gerust in en toen we eindelijk terug op de gewone weg kwamen, wilde de chauffeur blijkbaar de verloren tijd inhalen en begon hij als een gek door de bochten te scheuren. Wat een belevenissen toch die bustochten hier! Ik was blij toen we van die bus af waren, al was het minibusje waar we toen opmoesten voor het laatste stuk route weer een nieuwe mop. Een particulier minibusje met maximum plaats voor tien personen wordt pas als volzet beschouwd als er, en ik heb geteld, 27 man ingepropt zit (zie foto), echt ongelofelijk maar waar! Gelukkig voelden we ons al veel beter, anders hadden we deze ritten niet zonder ongelukken overleefd denk ik. Aankomen in San Pedro was zaaaalig! Een heerlijk gezellig hippiedorpje aan de rand van het meer met supersmalle zandstraatjes en overal muziek op straat en veel cafeetjes en restaurantjes. We wisten het meteen, we hadden een goede keuze gemaakt om oudjaar hier door te brengen. Er hing wel een geur van rottend hooi rond ons hostal, maar dit kwam bij nader inzien van de pelinstallatie voor koffiebonen recht tegenover onze deur (zie foto). De pellen van de koffie bleven liggen en begonnen dus waarschijnlijk te rotten, wat de niet zo aangename geur verklaarde, maar kom voor 5 euro (voor ons 2) per nacht ga je niet klagen…Na een toch nog niet zo heel welkom eerste avondmaal en een potje canasta ons beddeke in voor de voorlaatste nacht van 2007. We besloten de laatste dag van 2007 te vullen met een kajaktochtje over het meer. Supertof en redelijk hoge golven midden op het meer…jippppieeee! We waren duidelijk genezen! Een tijdje aan een strandje aan de overkant van het meer gezeten en gevloekt op Birger die na mijn verwoedde roeipogingen tegen de stroom in met twee peddels in mijn handen en een fototoestel dat droog moest blijven toch maar besliste van niet van een hoge rots in het water te springen, wat mijn gezwoeg om er een foto van te trekken dus overbodig maakte. Hij sprong tot mijn opluchting dan toch van een lagere rots en ik kon dan toch nog (een minder spectaculaire weliswaar) foto nemen. Na via de webcam samen met Merksem en Gent afgeteld te hebben tot jullie nieuwe jaar, hadden wij nog zes uur te goed in het oude jaar en dus op zoek naar een geschikt restaurantje om nog maar eens een budgetloze avond in door te brengen. Het werd een gezellig binnentuintje met een Hollandse oberes. We deelden onze tafel met twee Canadese meisjes en aten niet, maar ‘vraten’. Onze straat was ondertussen omgetoverd tot een heus straatfeest. Er stond een podium met boxen en heel de straat stond vol met dansende mensen. Genoten van de sfeer en het nieuwe jaar ingegaan op een oorverdovend alles wekkend gedreun van bommetjes, vuurpijlen, strijkers, voetzoekers en vuurwerk, niet alleen vanuit San Pedro maar vanuit alle dorpjes rond het meer. We trokken nog naar een feestje, waar met vuur gespeeld werd en hielden het om vier uur reeds voor bekeken. We waren doodop en klaar voor een eerste dodo’ke in 2008. Toen we aankwamen in ons hostel dacht ik even dat een grapjas twee stroppen voor onze deur gehangen had (zie foto), maar Birger stelde mij gerust dat het de koorden waren waar de hangmatten overdag aan opgehangen worden…toch even creepy! De volgende dag de boot op richting San Marcos, een nog groter hippie dorpje aan de overkant van het meer. Superrustig dachten we, tot de avond viel en de aanwezige yoga goeroes één of andere zang begonnen uit te kwelen. We dachten eerst echt even dat er iemand heel vals karaoke aan het zingen was, toen er daarna echter nog één en daarna nog één haar kweek begon open te trekken begon het ons te dagen dat het waarschijnlijk iets met yoga te maken had, daar dit dorpje hiervoor bekend is. Volgende morgen alweer de boot op. Het waren superhoge golven die dag, maar de kapitein had dezelfde allures als de chicken bus chauffeur van drie dagen eerder en de boot bonkte op elke golf in tegen een razende snelheid. Tegen dat we Panajachel bereikt hadden, waar we de bus richting Antigua zouden nemen, was iedereen KLETSnat! Terug proppen geblazen op de bus richting Chichi…en nog iets, en van daaruit weer een andere bus op richting Antigua. Het is in ons hostal in Antigua dat ik deze tekst typ. We hebben vandaag onze gecancelde trip naar de vulkaan Tajumulco van een week geleden goed gemaakt. Beter zelfs, we hebben vandaag de Pacaya (2600m) beklommen. Eén van de drie nog actieve vulkanen van Guatemala. We moesten eerst een klim van 3,5 km doen tegen een supertempo...amai ik heb ECHT GEEN CONDITIE! (zie foto "is het nog ver?") Maar echt een superervaring van marshmallows te roosteren boven het gloeiend hete magma terwijl je zolen bijna wegsmelten door de hitte die zich door het gestolde gesteente een weg naar boven zoekt. Het was hier superkoud en tegelijk superheet. De wind joeg onguur rond onze oren terwijl de hitte in ons gezicht sloeg. Echt prachtig het magma dat door spleten in de vulkaan zachtjes naar buiten wordt gespuwd en als een gloeiend hete pasta de berg afstroomt om lager te stollen tot een superscherp zwart lavagesteente. De echte krater kregen we niet te zien, wegens te gevaarlijk voor het moment, maar we genoten van het zicht op de drie ander vulkanen, waarvan 1 eveneens actief en voor we het wisten was de gids al terug aan de afdaling begonnen. Een beetje te snel naar onze goesting, maar het stuk tocht over de gestolde lavasteen (om tot bij de lava te komen) kan je inderdaad best bij daglicht doen. Er is namelijk bijna acrobatie vereist om over de vlijmscherpe, hete, grillige rotsen te klimmen en niet omvergeblazen te worden in een gloeiende lava door de ijskoude wind. Op de bus terug zagen we boven de lichtjes van Guatemala City de gloeiende top van de vulkaan uitsteken en de drie grote lavastromen vormden van ver precies de M van Mc Donalds…zitten die Amerikanen hier nu ook al achter? Goeie reclame, dat wel! We zijn nu dus veilig terug aangekomen in Antigua. Antigua wordt trouwens bestempeld als één van de mooiste stadjes van Guatemala, maar ik vond het eerder een flauw afkooksel van San Cristobal. Alle koloniale bergstadjes trekken natuurlijk op elkaar, maar ik vond San Cristobal toch net een beetje sfeervoller en authentieker. Je hebt hier in Antigua namelijk meer kans van een Amerikaan tegen het lijf te lopen dan een Guatemalteek. Het bulkt hier dan ook van de ‘Spaanse’ scholen en de restaurantjes zijn hier eerder Westers. Niet alleen de inrichting en de kaart, maar ook de prijzen. Gisterenavond zaten we heel de avond zonder elektriciteit en moesten we dus met de pillamp door de straten en dineren bij kaarslicht. Eigenlijk heel gezellig en bijna teleurstellend toen de lichten terug aansprongen…

Morgen moeten we Guatemala alweer achter ons laten en inruilen voor Honduras. We moeten tegen 7 februari namelijk in Costa Rica zijn voor weer eens een bezoekje vanuit het Belgenlandje. We laten het koudere bergklimaat dus achter ons en trekken terug naar een warmer, tropisch klimaat... We kijken er naar uit de dikke truien terug onderaan in de rugzak te kunnen steken!

Dikke kussen van Sophie en een binnen negen minuten (och eigenlijk al veel langer, want hij is in België geboren) jarige Birger (deze keer correct, omdat iemand het hier van de eerste keer redelijk goed kon uitspreken…HALELUJAH!!!!!)