Een verhaaltje over de Cubanen

AH ja ik had nog een verhaaltje beloofd. We hebben het hier nog niet geschreven, maar we zijn ondertussen al twee keer moeten verhuizen. Bij aankomst kregen we ons tijdelijke huis te zien. Een keuken en badkamer voor onszelf, redelijk grote slaapkamer en gemeenschappelijke (die we delen met Alina en Enrique,hele vriendelijke mensen) patio en living. Enrique, de man des huizes, had een vergunning om een kamer te verhuren in ‘moneda nacional’ (aan cubanen dus), en niet in cubaanse dollars (aan toeristen dus). De eerste dag dat wij hier waren, ging hij naar het kantoor om het in orde te brengen. Cubaanse bureaucratie op zijn ergst echter was het woensdag NOG niet orde (de verantwoordelijke moest gewoon haar handtekening zetten en het geld van Enrique aanpakken). Het is echter een zwaar ‘misdrijf’ te verhuren aan toeristen met de vergunning die hij had. Het wordt gezien als roven van de staat, omdat de belasting voor die laatste vergunning veel hoger is als die voor de eerste. We werden dus tijdelijk ingeschreven in de casa van een vriend van hem, Carlos, die WEL de juiste vergunning had. Moest iemand iets vragen dan stonden onze spullen bij Enrique totdat het in orde gebracht was (resolver gebruiken ze hier vaak: de Cubaan moet de dingen ‘oplossen’) en logeerden we tot dan bij Carlos. Tegen de avond aan, na het eten, moesten we echter effectief verhuizen en al onze kleren en spullen verstoppen in de kast. Iemand uit de buurt had naar het bureau gebeld om te vertellen dat er in Calle Aleman 54, toeristen logeerden in een casa met een vergunning in mondeda nacional (op de buitengevel hangen mensen met een vergunning een bepaald symbool, dit voor moneda nacional is rood, dit voor cubaanse dollars is blauw). Die persoon vertelde erbij dat we zondag waren aangekomen en zelfs om hoe laat we die avond waren thuisgekomen. Straffe koek. Gelukkig was die man van het kantoor een vriend van Enrique en kon hij hem waarschuwen. Wij dus naar de casa van Carlos. Een gezin met twee kleine dochtertjes, Suzan (7 jaar) en Katarina (4 jaar). We praatten wat over de situatie en Carlos vertelde ons dat Enrique zelfs zijn huis kon verliezen en boetes kon krijgen tot 2000 dollar. Jaja zo is het communisme, ook al ben je van goede wil (Enrique was al drie dagen na elkaar bij die ambtenaar langsgegaan om te vragen van het ALSTUBLIEFT in orde te brengen) JUST is JUST. Die man die het kantoor belde om inlichtingen te verstrekken? tja zo gaat dat hier nu eenmaal. Carlos gaf aan dat dit de reden was dat ‘La Revolucion’ nu al bijna 50 jaar duurde. ‘El gobierno sabe todo!’ De regering weet ALLES! Waarom? Juist omdat de gewone mens van de straat voor het minste afwijkende dat hij ziet GRATIS de bevoegde instelling belt om inlichtingen te verschaffen. Zelfs als Enrique een vergunning voor cubaanse dollars had, dan zou het NOG kunnen zijn dat iemand gewoon belt om die informatie door te geven, ook al is alles WEL in orde. Het zijn, volgens Carlos, vooral de mensen die werken voor de regering die deze onbetaalde, vrijwillige taak voor hun rekening nemen. De ogen van het volk zijn dus de ogen van de staat en Fidel ziet en weet dus alles! Daarom duurt de Revolutie al zo lang. Het is ook een streven naar gelijkheid. Vier maanden toeristen in het huis van Enrique betekent KASSA KASSA en dat steekt de mensen zonder vergunning (want die krijg je niet zomaar) natuurlijk de ogen uit. Zo ben ik dan gekomen tot het verhaaltje of het mopje dat Carlos mij vertelde:
Jezus Christus daalt uit de hemel neer naar de Verenigde Staten. Hij ziet een man zitten die ongelukkig voor zich uit staart. ‘ Wat is er mijn beste man?’ vraagt Jezus Christus ‘Waarom kijkt u toch zo triest?’. ’Kijk eens naar al die mooie auto’s die mijn buren hebben, en kijk eens naar die van mij’ zegt de man. ‘Wat kan ik doen om u gelukkig te maken?’ vraagt Jezus. ‘Wel’ zegt de man,’ ik wil ook zo’n mooie auto als mijn buren’...POEF een nieuwe, blinkende auto voor de man. Vervolgens ziet Jezus in Frankrijk een andere man die er ook niet zo gelukkig uitziet en vraagt wederom ‘Wat is mis beste man, dat u zo triest bent en wat kan ik doen om u gelukkig te maken?’ ’Kijk eens naar mijn huis, en kijk eens naar dat van mijn buren, ik wil ook zo’n mooi huis’ ... POEF de man krijgt een even mooi huis als zijn buren. Nu komt Jezus in Cuba en hij ziet een man op de stoep zitten die triest voor zich uit staart. ‘Wat is er mis, beste man, dat u zo ongelukkig bent?’ vraagt Jezus nog een keer. ‘Ik heb geen geld (lees: dollars)’ zegt de man. ‘Ik kan geen nieuwe kleren kopen, en niets uit de winkels waar ik zou willen kunnen kopen (lees: winkels waar je met dollars moet betalen)’. ‘Wat kan ik dan voor u doen, mijn beste man, opdat u zich gelukkig zou voelen?’ vraagt Jezus, waarop de man antwoordt: ‘Neem mijn buur zijn verhuurvergunning af zodat hij gelijk is aan mij!!!!’

Dat was dus een heel typerend verhaaltje over de Cubaan. Ze zijn niet allemaal zo natuurlijk, maar ook niet alle Hollanders zijn gierig.

Groetjes en dikke kussen
Sophia en Virgenr