Hier een eerste verslagje van onze eerste goedgevulde 'werkweek'.

Maandagochtend om 06:00 plaatselijke tijd geland na 12 uur letterlijk met de onze kniën tegen onze kin gezeten te hebben in een overvolle Iberia vlucht. Bagage in locker gestoken, omdat we pas 's avonds afgesproken hadden met onze Mexicaanse gastheer. Na verkeerd gereden te zijn met de metro toch het 'busstation' richting Teotihuacan gevonden. Dit is een van de oude steden van het prehispanische volk. Daar een hele dag rondgewaggeld. Tegen 5 uur begon onze buik te grollen en zochten we een kraampje om te eten. We vonden echter een paradijselijk restaurantje met zicht op de pyramide van de zon...lekker verwend door de baas. Gratis topodos (gefrituurde tortilla¢s) met guacemole en bonensaus...heerlijk! Hij introduceerde ons ook in de Mexicaanse manier van bierdrinken, namelijk met tabasco, worcestershire saus, limoensap en nog iets anders pikant. Birger was al aan het grommen van 'geldverspilling grommmm' omdat hij dacht dat het niet te drinken zou zijn, maar het bleek heel goed mee te vallen. Zij het wel omdat deze man de woorden 'solo un pocito' begreep. Vele andere camareros zijn blijkbaar selectief doof voor deze woorden en toveren een lekkere corona in een vingerknip om in een vieze bruine brij die meer naar een wokgerecht proeft dan naar een lekker fris pintje...WEL geldverspilling dus! (gegrom toegestaan)
Na deze trip waren we doodop en superverbrand. Ik had zo een 'uilenzonnebril' opgehad waardoor ik er naderhand dus ook wel echt gelijk een uil uitzag of gelijk een panda, ge moogt kiezen. Ik had ook nog wat toffe Belgische virussen of bacteriën mee en die combinatie met vermoeidheid en een roodverbrande huid…een bed en snel! Onze Mexicaanse 'couchsurfing' ervaring zal dus nog even moeten wachten. We boekten vier nachten in hostal amigo in het centrum centrum van Mexico City (merci Kris en Lien voor de tip). Zalig hostel, met nog zaligere ober, maar daar kom ik zometeen op terug.
Maandag dus heel vroeg in bed, maar we waren ook heel vroeg terug wakker door een ontnuchterend bericht vanuit België.......Birger was onze visa vergeten in België. Ik heb normaal heel veel moeite om wakker te worden, maar deze mededeling van over de rand van ons stapelbed was de beste wekker. Hiermee was de planning van de tweede dag dus meteen bepaald, telefoontjes met het thuisfront, bezoekjes aan de ambassade van België (Carine en Marc zouden naar dit adres een DHL paket met onze visa sturen) en van Cuba (in de hoop nieuwe toeristenvisa te kunnen kopen, moesten die van België niet op tijd toekomen). Ik heb is een paar keer heel hard gevloekt, maar dan toch maar besloten er nog een leuke dag van te maken. We trokken dan naar el museo de antropología. Prachtige dingen gezien, maar 5 luttele uurtjes waren niet voldoende om alles te bekijken. Met een volle maag aangekomen in ons hostel en een plaatsje veroverd aan de toog om 'nog een paar pintjes te drinken'. Dit was echter buiten de barman geregekend. Hij had nogal verleidelijke aanbiedingen zoals 1 tequila voor 20 pesos (15 peso = 1 euro) met een corona er gratis bij...Na een paar van die aanbiedingen naar binnen geslagen te hebben sprong meneer op den toog en kregen we allemaal een toeter en moesten we een drankspelletje meespelen...de straf: een shotje tequila boem boem (tequila + limoenlimonade). Ook al was je niet in de fout, je moest en je zou drinken...ajajajaj! Hij liep ook heel de tijd over de toog om tequila in onze monden te gieten....een man naar ons hart dus :o). Toen ik tussendoor even op de computer (die staan vlakbij de bar) mijn mails aan het checken was, stond hij daar weer boven de computer, met de fles tequila in de hand en drinken zouden we. Op dit eigenste moment tijdens het typen van dit tekstje (2 dagen later) staat hij hier weer, en 'no, no gracias' wordt niet als antwoord aanvaard...Juist dus weer een goeie gulp tequila binnen....aaaaah Peanuts all over again.... Deze eerste toffe avond ging zoals te verwachten dan ook over in de eerste minder toffe kater van onze overzeese reis.

De volgende ochtend was het dus veel minder vroeg als de eerste, voor mij dan toch in ieder geval. Mijn gezegende metgezel heeft namelijk nooit last van katers, of toch in veel mindere mate dan bibi. In de namiddag de Zocalo, of plaza mayor, en de omringende buurt bezocht. Een koloniale wandeling uit de trotter bracht ons tot in de kleinste hoekjes van het historisch centrum, en bleek dat dit tot het laatste plekje ingepalmd werd door kraampjes, kraampjes en nog eens kraampjes. Mijn ogen zagen zoveel lekkers dat ik de vele waarschuwingen voor de oh zo gevreesde Mister Diarree in de wind sloeg. Tot nu toe vallen de gevolgen goed mee, wat gerommel daar beneden, maar daar beperkt het zich tot nu toe toe....gelukkig! Morgen in het vliegtuig richting Cuba zullen, mij kennende, mijn uitspattingen hun tol waarschijnlijk wel eisen....damn! Birger daarentegen hield het wonder boven wonder sober en zal mij dus waarschijnlijk mogen horen jammeren de volgende dagen...eigen schuld dikke bult! Ik had wel zoiets van, nu ik toch bezig ben ineens alles proeven! 's Avonds wilden we een folklorisch ballet gaan bekijken in 'el palacio de las bellas artes', een prachtig gebouw volledig in barok en ingericht in art deco. Het ballet bleek echter niet die avond, maar de volgende avond te zijn. Toen we nog wat rondliepen om de prachtige architectuur en gigantische koepel te bekijken, stapte een chique Mexicaans koppel op ons toe. Ze vroegen ons of we geen zin hadden om naar de show van die avond te gaan kijken (een kwartet van guitaren). Toen bleek dat ze deze gratis aanboden, hebben we dan maar toegehapt zoals twee hongerige leeuwen :o). De zaal was prachtig, en de guitaristen konden er wat van, maar we waren nogal moe (daar zat die kater wel voor iets tussen) en hielden we het dus na de pauze voor bekeken. Terug richting hostal en beddebak!

Vandaag dan ten slotte weer heel vroeg eruit...Terug naar de ambassades en wonder boven wonder.....Niet alleen hadden ze in de Cubaanse ambassade blijkbaar werk gemaakt van onze visa (ongelofelijk maar waar), ook die van België waren aangekomen....even een vreugdedansje dus en een dikke merci aan Carine en Marc. We bezochten hierna een gigantische overdekte markt...ALLES kon je daar kopen, van piñatas tot varkenskoppen (ik vond dit niet zo tof, vooral niet toen een 'grapjas' met een ontpelste geitenkop (denkik) waar de ogen nog inzaten voor mijn gezicht kwam zwaaien..brrrr! In dit deel van de markt hingen overal kadavers, magen en opengesneden kippen (waar de zich ontwikkelende eieren nog inzaten, we moesten even nadenken tot we beseften wat die oranje 'bollen' waren). Ik was echt wel blij toen ik hier buiten was!! De groenten- en fruitmarkt was meer mijn ding. We kochten hier allerlei vreemde vruchten om die daarna lekker op te peuzelen op een bankje in Coyoacan een kleurrijke wijk van Mexico city. Den trotter beschrijft dit terecht als een dorpje dat opgeslokt werd door de stad. We waanden ons hier in Spanje tussen de vele koloniale huizen en kerkjes, mooie pleintjes met bijhorende fonteinen en mexicaanse cantinas die konden doorgaan voor Spaanse tapabars. Veel eekhoorns hier. Echt schattige beestjes die totaal niet schuchter bleken te zijn en gewillig uit je hand kwamen eten. Hierna terug de metro op richting 'torre latino', een toren van een 140 m hoog die een fenomenaal uitzicht bood op , en dat werd hier voor de eerste keer echt duidelijk, een van de grootste steden ter wereld. De stad lijkt zich vanaf dit middelpunt uit te strekken tot in het oneindige. Heel in de verte liggen langs alle kanten bergketens, echt prachtig, zeker omdat de zon juist onderging. We bleven dan nog maar even om ook 'DF by night' eens te kunnen aanschouwen. Ook de moeite!Er was juist een betoging aan de gang zodat we heel wat spektakel vanop de eerste rij konden volgen.

Deze 4 dagen Mexcio City of DF (districto federal) waren meer dan de moeite waard. Wij hebben de inwoners van deze mastodont als zeer vriendelijk ervaren en hebben ons eigenlijk geen moment onveilig gevoeld. Zoals Birger placht te zeggen, met zijn bekende zin voor overdrijven "in elk metrostation staan 9 flikken en op elk kruispunt 96, je onveilig voelen is dan wel HEEL moelijk". In dit geval moet ik hem echter bijna gelijk geven. Niet normaal hoeveel agenten hier op straat rondlopen, steeds met matrak (of hoe schrijf je dit) en soms zelfs met mitraillette in de hand (intermezzo van Birger: 'en de te dikke vrouwelijke exemplaren steeds met een te spannende broek'). Tot hier het eerste Mexicaanse proevertje, meer in februari, nu op naar Cubaanse rum, sigaren en zon!!!
Dikke kussen van ons beiden vanuit Hostal Amigo...lap daar is Gerardo weer....TEQUILAAAAAAA!