MOTORCYCLE DIARIES...

Vandaag ben ik oprecht dankbaar geweest dat er Nicolaï bloed door mijn aderen stroomt (ik twijfel er geen seconde aan dat enkele gezichten nu een triomfantelijke grimas vertonen). Ik heb (terecht trouwens, EN in het Spaans) van mijn tak gemaakt en zelfs in een communistisch land kan daar nog eens iets goed uitkomen. Resultaat: Volgend weekend betalen we 1 dag de huur van een brommertje en krijgen we er twee dagen gratis bij. Om tot zo een mega-deal te komen moest er natuurlijk eerst vanalles fout lopen…ooooh jawel!
Daar de universiteit een hele week gesloten was wegens een elektriciteitspanne, jawel u leest het goed, besloten we deze onverwacht vrije tijd te gebruiken voor een eerste rondreisje in ons tijdelijke thuisland. Lang getwijfeld tussen de bus of de brommer, praktisch gezien dus tussen het prijskaartje en de mobiliteit. Jong en avontuurlijk als we zijn, kozen we toch maar voor de brommer…Of dat de goede keuze was laat ik in het midden. Het werd een prachtig reisje, maar we hebben onze peren wel gezien met onzen brommer…

MOTORCYCLE DIARIES (DAG 1)

Gezwind vertrokken uit Santa Clara met de Caribische Zee in zicht. Na 60 km gereden te hebben en bijna aangekomen te Cienfuegos: PRUT PRUTTTT PRUUUUUUTTTT….gedaan met rijden. We zaten op het laatste stuk weg tussen Cienfuegos en het vorige dorp, in the middle of nowhere dus…geen telefoon te bespeuren. Gelukkig hadden we onze gsm bij en konden we bellen naar de verantwoordelijke in Santa Clara. Na een heel duur gesprek via België leek het wel dat hij ging afkomen, maar de belwaarde was op dus geen zekerheid. Wachten geblazen dus…Na 1,5 uur in de volle zon gewacht te hebben, maakten de ouderwetse Amerikaanse sleeën, typisch aan het Cubaanse straatbeeld, ineens een veel minder sympathieke indruk. Elke keer er eentje voorbijraasde werden we bedolven onder dikke wolken zwarte stinkende uitlaatgassen. Kyoto? Nooit van gehoord! We besloten dus dat de Spaanssprekende onder ons, ik dus, op zoek moest gaan naar een telefoon. De man was onderweg vertelden ze mij toen ik er één gevonden had. Terug aangekomen bij onzen brommer stond Birger met een wanhopig gezicht te luisteren naar de uitleg van een vriendelijke Cubaan die wilde helpen. Nadat ik had kunnen vertalen en uitleggen dat er genoeg naft en olie was, en dat de brommer gewoon gestopt was met gas geven. Die mens legt zich op de grond, staat na twee seconden terug op, HUP het was gefikst. De bougie was gewoonweg losgekomen (ik heb me op dat moment voorgenomen om volgend jaar een cursus automechanica voor dummies te kopen :o)) verdorie toch zoiets STOM! Daar stonden we dan met een functionerende motor, maar een man die zogezegd onderweg was om ons te helpen. Toch nog even gewacht dus, maar we stonden daar ondertussen al bijna drie uur en ik was natuurlijk al zo roodverbrand als een overrijpe tomaat. We hadden een adres gekregen van het herstelpunt in Cienfuegos dus besloten we dat maar op te zoeken in de hoop dat moest die man onderweg zijn, hij naar daar zou komen, moest hij ons niet vinden. Daar aangekomen bleek er in dat hotel geen herstelpunt te zijn, en na nog eens 5 dollar te moeten betalen voor een telefoontje van 5 minuten naar de garage in Santa Clara was de maat vol. We gingen nu profiteren van ons reisje, want we waren al een halve dag kwijt! Diezelfde bougie bleef echter loskomen, maar met een gezond ingenieursverstand stopte Birger er een stokje (voor) tussen en dan waren we meestal goed voor een tijdje motorpret. We bezochten een mooi strand en zwommen voor de eerste keer in de Caribische Zee. Boekje (uit)gelezen (merci Nick, het was heel herkenbaar trouwens), mooie fauna en flora gezien. Van bomen uit onze beruchte cursus Tropische bosbouw tot heremietkreeftjes en krabben die hier langs je voeten heen raceten of het einde van de wereld nabij was. Tegen zonsondergang naar het stadscentrum getrokken en van daaruit een hele mooie zonsondergang in zee gezien. Zalig genoten van veeeeeeeeeel eten in een verstopt restaurantje ons aangeraden door Mr. Trotter. Onze dank hiervoor! Heerlijke mojitos trouwens (de ober kwam met de fles Havana Club in de hand vragen om te proeven van de mojito en aan te geven of we misschien wat meer rum wilden, tja wat had hij nu verwacht?)

MOTORCYCLE DIARIES (DAG 2)

Zalig ontbeten op het dakterrasje van onze casa particular (zie foto) en na een botanische tuin bezocht te hebben op weg naar Trinidad! Halverwege tussen Cienfuegos en Trinidad stak echter een nieuw brommergerelateerd probleem de kop op, al was het deze keer onze eigen dikke schuld! Op 42 km van Trinidad zaten we bijna zonder naft…het dichtstbijzijnde tankstation bleek in Trinidad te zijn (dat komt ervan als je aan de Belgische overbebouwde wegen gewoon bent). Ajajajajaj! Terug was geen optie, dus maar verder tegen een economische 30 km/uur en hopen dat we van iemand naft konden aftappen. Gelukkig kwamen we op de weg een huisje tegen waar een brommer trots in de voortuin stond, de eigenaar er nog trotser naast. Hij kreeg bijna een flauwte toen hij ons brommertje zag en vroeg of we niet wilden ruilen, terwijl hij spontaan onze velgen begon te kuisen. Het waren jongeren van onze leeftijd en ze vroegen nadat we twee liter naft van hun motor overkochten of we niet mee wilden gaan zwemmen en boden ons spontaan een glas rum aan. Hier hoorden we weer de misnoegdheid van de Cubaanse jeugd. Geen mogelijkheden om te reizen of om te doen wat je zelf wil. Eén van de jongens was een grote fan van de Argentijnse nationale voetbalploeg en wou zo graag eens naar het buitenland. Toen ik hen vertelde over het grijze en koude België en hen vertelde hoe prachtig wij Cuba wel niet vonden zei hij: ‘ja mooi om op bezoek te komen, maar niet om te wonen en als jullie hier 4 maanden gewoond hebben, zullen jullie dit wel beter begrijpen’. Er is veel misnoegen over de situatie op het eiland, dat voel je vaak als je met de mensen praat. Ze zeggen er wel allemaal bij dat ze van hun land houden en dat het leven nu eenmaal zo is, pero que no es facil . Wij voelen ons hier ook vaak teruggeflitst naar het verleden door één of andere teletijdsmachine. Voor tomaten of limoenen ga je niet naar de supermarkt, daar koop je enkel drank en misschien wat pasta of ingeblikt voedsel. Al de rest: vlees, vis, groenten, fruit, kruiden,… is niet te koop in de supermarkt, daarvoor moet je naar de markt. Hier in Santa Clara is er elke dag markt tot ’s middags en zondags is er een hele grote markt, dan komen alle boeren van de dorpjes naar ‘de stad’ om hun gewassen te verkopen. Wij hebben tot nu toe elke avond dat we ‘thuis’ waren, gegeten wat de vrouw des huizes, Alina, kookte. Altijd heel lekker en overvloedig, maar dat kost ons wel 5 dollar per persoon. Eigenlijk is dat echt niet veel, maar vanavond gaan we eens zelf koken met onze buit van de markt. Heel goedkoop, want op de markt betaal je in moneda nacional. Voor tomaten, sla, avocado, ajuinen, pepertjes en limoenen betaalden we in totaal 35 pesos wat ongeveer 1 euro is. Voor de ingeblikte tonijn en mayonaise die we dan weer in de supermarkt moesten kopen (cubaanse dollars) betaalden we dan weer wel weer 5 dollar. Koken is trouwens veel gezegd, want we hebben wel een eigen keukentje, maar daar gas hier heel schaars is, is het gasvuur niet aangesloten. Enrique en Alina koken op verwarmingselementen en gebruiken prespotten. Ze hebben wel gas, een halve fles per jaar, maar gebruiken dit raar of zelden.
Maar ik ben afgedwaald van de weg tussen Cienfuegos en Trinidad. Na een tijdje keuvelen met de plaatselijke jeugd met een gerust hart verder gereden richting Trinidad. Daar aangekomen bleken de mensen van de casa, waarvan we het adres hier kregen in Santa Clara, superlieve mensen. Ze hadden een zoontje van 11 en er woonde ook een teckelgezin; mama, papa en de suuuuuperschattige steeds hongerige puppy ‘Spy’, hier uitgesproken als ‘Espy’. Trinidad verkend en museo romantico bezocht. Mooi, maar toch weer te duur naar onze zin, we moesten zelfs betalen om foto’s te mogen nemen, dat hebben we dan ook maar gedaan (zie foto’s).Volgende foto: bedelaarsters die eerst aanboden ons naar een goed restaurant te brengen (‘nee wij eten thuis’), dan om kleren vroegen en toen dat nog geen vruchten afwierp ineens geld voor een fles olijfolie nodig hadden. Ondertussen komt dat bedelen ons de oren wel uit. Als we in zo’n geval wat peso’s geven, beginnen ze soms denigrerend te lachen ‘cheap!’ ‘cheap!’. Dollars willen ze hebben, geen peso’s! Wanneer we hierover vertellen tegen andere mensen wordt er met verachting gereageerd. ‘Dat zijn mensen zonder respect!’ wordt er steevast gereageerd. Terug naar de straten en barretjes van Trinidad: Na de eerste niet zo lekkere mojito (zie foto van Birger aan Bar Daiquiri (bruin goedje) huiswaarts gekeerd en heeeeerlijk gegeten. Den Trotter voorspelde ons dat de Cubaanse keuken niet denderend was, dan hebben zij toch niet gegeten waar wij gegeten hebben. Celia, de vrouw des huizes, was supergelukkig met al de complimentjes en de vele hmmmmm geluiden :o) ondertussen zat Mr. ‘Espy’ weer aan onze voeten te kwispelstaarten in de hoop voor meer eten. Niet normaal wat dat beestje allemaal naar binnen speelde. Die nacht dachten we dat het huis het zou begeven onder een zoveelste tropische regenbui die onophoudelijk neerklaterde op ons verstoorde geairconditioneerde dromenland.

MOTORCYCLE DIARIES (DAG 3)

‘s Ochtends de plaatselijke markt bezocht en gezweet gelijk nooit tevoren. Honderden mensen opeengepakt tussen varkenskoppen, kadavers, camions gevuld met fruit en groenten,… Ons ontbijt werd er dus één van heerlijk vers fruit… Na nog wat genoten te hebben van de schattige pleintjes en straatjes van Trinidad, besloten we Playa Ancon op te zoeken. Vijftien km buiten het centrum dus hier kwam ons brommertje weer goed van pas…of toch niet…het ding wou niet starten. Bougie gecontroleerd, NIKS! Ajajjajaj! Na een tijdje proberen en schudden dan toch eindelijk PRUT PRUUUUTTTTT, ondertussen was ook al duidelijk dat de ‘manuele’ starthendel ook niet werkte. Het brommertje was dus duidelijk niet in orde, en we begonnen hoe langer hoe meer de mens van het verhuurbureau te wantrouwen. (De dag voor het verhuur toen we waren gaan informeren, vertelden ze ons dat diezelfde brommer kapot was, toen de baas (die die vorige dag ziek was) ons de volgende dag diezelfde brommer TOCH verhuurde heb ik honderd keer gevraagd of hij toch wel zeker in orde was, jaja de brommer was 100% in orde…JAJA!). Och ja, we hadden hem in gang gekregen dus genieten maar! Prachtig wit strand met palmbomen en azuurblauwe zee en geen kat te bespeuren…dat was natuurlijk gerekend buiten de man van de ‘parking’…Twee dollar weeral terwijl we ons brommertje zelf in het oog konden houden van op het strand (brommers en fietsen worden hier bijna nooit op straat achtergelaten, veel mensen stellen hun garage of living tegen betaling ter beschikking voor het parkeren van fietsen en/of brommers, fietssloten kennen ze hier blijkbaar niet). We konden ook een snorkel huren, weeral drie dollar. Veel was er onder water spijtig genoeg (of gelukkig genoeg, want ik had toch wel schrik voor haaien) niet te zien, buiten wat zee-egels en weggespoelde koraalstukken (Agnes, ik heb het bestelde steentje voor u meegenomen van dit strand). Daarna naar een nabijgelegen strand-restaurant-hutje gereden (de brommer startte weer niet) waar het supergezellig was. Er was hier een ‘familiefeest’ gaande. Een hele Cubaanse familie, van de kleinste peuter tot het oudste oudje verenigd onder de rieten hut. Gitaar- en dominospelend genietend van de ondergaande zon en daarna samen genietend van een bord verse zeevruchten. Wij genoten mee van hun gekwetter, gezang en gitaarspel. Na zonsondergang en etenstijd naar huis (de brommer startte weer niet). Weer suuuuuperlekker gegeten in het huis van Celia en Pito waar je een iets té vrij vertaalde ‘Free Cuba’ kon drinken :o) Overlegd en gediscussieerd over de brommer, maar het was weekend dus er was niks open, dus we moesten sowieso in onzekerheid verder de volgende dag. Die volgende dag werd er weer één vol verrassingen.

MOTORCYCLE DIARIES (DAG 4)

We kozen de bergachtige, naar het schijnt prachtige en kortere terugweg richting Santa Clara. Na 10 km moesten we echter al één voor één te voet verder. Ons brommertje kreeg ons samen de berg niet op. Birger kon zijn ingebeelde fietsgenot niet op, hier wilde hij wel eens komen fietsen, ja zonder mij dan toch…haha. Aan het eerste cafetariaatje dat we tegenkwamen gevraagd of het verder nog zo bergachtig was, anders wilden we terugkeren. Het ergste hadden we blijkbaar al gehad, verder dus! De weg voerde ons door prachtige landschappen, echte mist- en regenwouden met de bijpassende fauna en flora…maar deze wouden hebben hun naam natuurlijk niet gestolen…REGEN, REGEN en nog eens REGEN!!!! Natuuuurlijk hadden we onze regenjasjes thuisgelaten, dus na vijf minuten waren we KLETSNAT. Op een bepaald moment begon het ook nog eens te bliksemen, dus zochten we beschutting onder de luifel van een huisje langs de weg. Weer hele vriendelijke mensen die ons een tas koffie aanboden om terug op te warmen. We bleven hier schuilen tot het ergste voorbij was. Alles was kletsnat, de bougie ook waarschijnlijk dus de brommer wou wederom niet starten. Na een tijdje proberen schoot hij dan toch in gang… Maar dan op 35 km van Santa Clara…Pruuuuuuut….GEDAAN! De bougie zat niet los, dus niets aan te doen, te voet verder. Aan een boertje langs de weg gevraagd of het naar de volgende ‘stad’ nog ver was? Zeven km zei deze man, die blind was aan één oog. Ik herkende hem hieraan vandaag in Santa Clara op de markt. Heel vriendelijk, maar heel onverstaanbaar wegens geen tanden…hihi…De 7 natte km tot Manicaragua dan maar afgelegd met de brommer aan de hand en geprofiteerd van elke helling bergaf…Aangekomen in Manicaragua was er al meteen iemand die ons wilde helpen. Motorpech? Bel aan dat huis ginder aan, daar kan je bellen, vraag naar Yara. We belden opnieuw naar Vladimir (diezelfde kerel dat over een afstand van 40 minuten per auto, meer dan drie uur deed). Hij kon niet komen omdat Chaves, de president van Venezuela, in Santa Clara op de Plaza de la Revolucion een toespraak aan het houden was en hij kon niet weg. ‘Niks van aan’ zeiden ze ons in Manicaragua, er zijn tien wegen waarlangs je Santa Clara kan verlaten, hij wil gewoon niet komen omdat het zondag is. Hij zei van te proberen een nieuwe bougie te kopen, en te proberen het op te lossen. Hij maakte zich ook nog is kwaad op mij dat we niet gewacht hadden. Hij was ons die eerste dag dus blijkbaar wel komen zoeken, waarop ik antwoordde dat we drie uur gewacht hadden en dat we dit voldoende vonden en dat er op het door hem aangegeven adres ook geen herstelpunt was. Blablabla… waar het op neer kwam was dat we op 28 km van Santa Clara vastzaten in een boerengat zonder hotel of casa particular in de buurt, de gewone cubaan mag geen toeristen in huis nemen, daarvoor heb je een vergunning nodig (casa particular) dus we konden hier ook niet overnachten. Die kerel bood aan van met de brommer naar de plaatstelijke automechanieker te gaan. Daar we geen andere optie hadden, grepen we dit aanbod met beide handen aan. Birger ging mee, en ik bleef bij onze spullen bij het huis van Yara. Na daar twee uur gewacht te hebben waarna de zon al aan het ondergaan was, kwam Birger daar eindelijk aan. Ze hadden mij ondertussen al volgepropt met verse vruchtensappen, taartjes en gefrituurde bananen (Carine: het recept uit de Cubaanse kookboek dat we op het afscheidsfeestje gebruikten, maar dan dus met de groene bakbananen, dit is eigenlijk iets helemaal anders als wat wij ervan maakten, meer gelijk chips of frietjes, helemaal niet zoet, maar wel heel lekker!). Toen Birger eraan kwam wilden ze hem ook nog in de watten leggen, maar wij wilden natuurlijk zo snel mogelijk richting Santa Clara daar het al donker was en er geen verlichting is op de wegen. (Ik moet er wel bijzeggen dat Cuba echt niet onveilig is, want ik hoor de bezwaren al komen. Ze willen het geld wel uit je zakken slaan door te bedelen of aan de hand van lepe listen, maar zullen je nooit echt aanvallen of beroven. Dat is toch wat we overal horen van de Cubanen en hoe we het zelf ook aanvoelen). Birger moest bijvoorbeeld ook weer 20 cubaanse dollars betalen aan die mecanicien, duidelijk omdat we toeristen zijn en ze weten dat toeristen dollars bijhebben. Yara vond het duidelijk niet tof dat ze ons zoveel hadden aangerekend, maar ja, wederom, wat doe je eraan? Wij waren al blij dat ze ons verder geholpen hadden. Het bleek een ‘elektrisch’ probleem te zijn, de naft werd niet voldoende aangezogen of zoiets…we moesten ook zo snel mogelijk vertrekken want opgelost was het probleem niet…wat kon het ons schelen wij wilden nu gewoon naar huis en naar de warmte…We bouwden wel een zekerheid in moesten we onderweg stilvallen. Ik gaf Yara het nummer van onze casa en van Vladimir. Als ik na een uur niet gebeld had, moest ze opbellen om te zeggen dat ze ons moesten komen zoeken op de weg tussen Manicaragua en Santa Clara. Al een geluk was dit niet nodig…EINDELIJK thuis en na een warme douche zaaaaalig geslapen. De volgende dag wisselden ze de brommer om voor één die wel werkte, we lieten duidelijk blijken dat we echt niet tevreden waren. De dag daarna, vandaag dus, heb ik toen we de brommer moesten inleveren gevraagd van de 20 dollar die we moesten betalen terug te geven. Na een hele lange discussie kregen we dan uiteindelijk onzen deal erdoor…Al bij al denk ik dat die man echt geen slechte bedoelingen had. Hij voelde zich duidelijk schuldig toen ik vroeg waarom hij Santa Clara die zondag niet langs een andere weg kon verlaten. ‘Omdat het regende…’ heuh exactly! Wij zaten een hele dag in de gietende regen…Al bij al eind goed al goed.
Voila dat was weer een hele boterham om te schrijven en om te lezen waarschijnlijk. Ik hoop dat jullie het nog volhouden…hehe!

In de bijlage een selectie van de foto’s, we hopen dat jullie een beetje kunnen volgen met de chronologie (mam en pap herkennen jullie iets dat vroeger in de living hing?).

Groetjes en dikke kussen

Sophia en Virgenr

P.S. Caro (Nicolai) als je meeleest, hier zit een exacte (Duitse) kopie van u in het internethok, echt raar, hihi en hou me op de hoogte hee ;o)